Wiele osób zwraca się z zapytaniem do Kancelarii, kiedy kończy się obowiązek alimentacyjny. Kwestia ta istotna jest zarówno z punktu widzenia zobowiązanego do zapłaty alimentów, jak i oczywiście pobierającego alimenty uprawnionego do alimentów.
Nie można udzielić uniwersalnej odpowiedzi na pytanie, kiedy już kończy się obowiązek alimentacyjny. Jest to bowiem zależne od konkretnego przypadku i jak z reguły „diabeł tkwi w szczegółach”.
Są oczywiście określone przepisy, które w kwestii trwania obowiązku alimentacyjnego znajdą zastosowanie. Jest to art. 138 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgodnie z którym w razie zmiany stosunków każda ze stron może żądać zmiany orzeczenia dotyczącego obowiązku alimentacyjnego. Istotne oczywiście, jak należy to rozumieć. Jest to pojęcie bardzo szerokie i oznacza istotne zwiększenie bądź zmniejszenie możliwości majątkowych, zarobkowych zobowiązanego, ale też i usprawiedliwionych potrzeb osoby uprawnionej do świadczenia alimentacyjnego.
Przykładem zmiany możliwości zarobkowych zobowiązanego może być ciężka choroba zobowiązanego do alimentów. Z kolei zmiana usprawiedliwionych potrzeb osoby uprawnionej do alimentów to przykładowo fakt, iż uprawniony do alimentów nie kontynuuje edukacji lub uzyskał zdolność do samodzielnego utrzymania się.
Jak rozstrzygać w sprawach o alimenty mówi treść wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 1997 r., sygn. akt: III CKN 217/97, iż obowiązek alimentacyjny rodziców wobec dziecka stanowi uszczegółowienie ogólnego obowiązku „troszczenia się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka” i należytego przygotowania go, odpowiednio do jego uzdolnień, do pracy zawodowej (art. 96 k.r. i o.). Obowiązek ten nie jest ograniczony przez żaden sztywny termin, a w szczególności – przez termin dojścia przez alimentowanego do pełnoletności. Nie jest także związany ze stopniem wykształcenia w tym sensie, że nie ustaje z chwilą osiągnięcia przez alimentowanego określonego stopnia podstawowego lub średniego wykształcenia. Jedyną miarodajną okolicznością, od której zależy trwanie bądź ustanie tego obowiązku, jest to, czy dziecko może utrzymać się samodzielnie, przy czym przyjmuje się, że nie można tego oczekiwać od dziecka małoletniego. Z tej przyczyny w odniesieniu do dzieci, które osiągnęły pełnoletność, brać należy pod uwagę to, czy wykazują chęć dalszej nauki oraz czy osobiste zdolności i cechy charakteru pozwalają na rzeczywiste kontynuowanie nauki.
Należy podkreślić, iż samo kontynuowanie nauki nie jest wystarczające do stwierdzenia, że obowiązek alimentacyjny nadal trwa, gdyż istotne jest to czy edukacja na danym etapie przebiega harmonijnie, a tym samym czy czynione są należyte postępy w nauce.